روبروی من نشسته بودند، یعنی من به پشت آنها نشستم. آنها نشسته بودند که من نشستم. آن سان نشسته بودند که گویی جز «خود» اغیار و اعصار و اعمال هیچ است. نه فقط به من که به همه‌ی نشستگان پشت کرده بودند، پشت به نشسته آدم‌ها ولی روی به رونده آدم‌ها بودند. اشارت ضمنی آغوش آنها نفی هر تملک‌خواهی دیگری بود، جز دیگری تمنای دیگری نداشتند.
سردبیر فخیمه‌ی جریده‌ی آوای اردبیل خواست تا مطلبی برای ویژه‌نامه بستنی آوا بنویسم، باوجودی که می‌دانستم چاپ چنین یادداشتی در نشریه‌ای محلی امکان‌پذیر نیست و در نهایت فقط در ویرگول منتشر خواهد شد ولی نوشتم. پیشاپیش از تمام خوانندگانی که پس از خواندن این یادداشت شرم خواهند کرد پوزش میطلبم.
متن زیر پیشگفتار کتابی هست که با عنوان «شرح درس و بانک سوالات کنکور کارشناسی ارشد مطالعات فرهنگی» نوشته ام.
نمی توان پارک وی را دید و به یاد مارکس و فوکو نیفتاد؛ پارک وی داستان مادر و پسر دیوانه ی مرفهی است که پدر خانواده با جدایی از همسرش ایران را ترک کرده، پسر(کوهیار) اتفاقی با دختری (رها) برخورد میکند و بلافاصله از او خواستگاری میکند. کوهیار و رها پولدار بودن پدرانشان را به رخ همدیگر میکشند، پدر رها مردی بی خیال و غالبن مست هست، نامادری رها دکتری روانشناس است و همان مشرقی فیلم های جیرانی. کوهیار با بیان عشقش و تحسین زیبایی رها در عرض چند روز همسر او میشود. پدر مست رها علیرغم هشدار همسرش با ازدواج دخترش موافقت میکند. رها و اطرافیان او از همان آغاز رفتارهای عجیب کوهیار را میبینند ولی همگی آنها را تعبیر به عشق میکنند و یا در نهایت خوشبینی جنون کوهیار را جنون عاشقی میدانند.
این روزها نتیجه مناقصه کنکور اعلام شده و بسیاری از خانواده ها درگیر آن هستند ، این یادداشت برای آنها.
