آنچه که در دانشگاه مازندران می گذرد
صبح روز پنجشنه 28 آذر 1387 دانشجویان خوابگاه رضایی دانشگاه مازندران درحالی با بدن های بی جان شیوا دلفانی و و ثریا رئیسی دانشجویان رشته های مدیریت صنعتی و شیمی مواجه شدند که بارها نسبت به وضعیت اسفناک خوابگاه های خود اعتراض و شکایت کرده بودند، سال گذشته نیز یکی از دانشجویان همین خوابگاه به علت نقص آبگرمکن و نشت گاز در حمام تا آستانه مرگ رفته بود و تنها بخت یارش بود که نجات یافت، متاسفانه مدیریت دانشگاه این زنگ خطر را جدی نگرفت، تیرماه سال تحصیلی گذشته نیز حدود 200نفر از دانشجویان دختر خوابگاهی در سازمان مرکزی دانشگاه تحصن کردند تا شاید رئیس و یا حداقل معاون دانشجویی درجمع آنها حضور یابد و شنوای مشکلات و مسائل صنفی آنها در خوابگاه هایشان باشند اما تنها حراست دانشگاه با دوربین های فیلمبرداری به استقبال آنها رفت و دختران متحصن را تهدید به محرومیت از حضور در جلسه امتحان و احضار به کمیته انضباطی کرد. آنروز هیچیک از مدیران و معاونان دانشگاه اعتنایی به اعتراض صدها دختر دانشجو نکردند ولی یک ماه بعد وقتی دانشگاه اتوبوسی برای استفاده های تشریفاتی خرید، علیزاده رئیس و علویان معاون دانشجویی-فرهنگی دانشگاه به استقبال ازآن اتوبوس شتافتند و حتی برای آن گوسفند هم قربانی کردند و با آن عکس یادگاری گرفتند، تا ثابت کنند که نزد آنها ارزش یک اتوبوس بیشتر از ارزش صدها دانشجوست.
شیوا دلفانی و ثریا رئیسی قربانی بی توجهی های مدیریت دانشگاه به وضعیت نامناسب خوابگاه ها و زدوبند ستاد اسکان دانشگاه که اداره آن برعهده بسیج دانشجویی است با پانسیونداران شدند.
همه ساله بسیاری از دانشجویان دانشگاه مازندران به علت ظرفیت اندک خوابگاه دولتی دانشگاه ناچار میشوند تا با معرفی ستاد اسکان بسیج دانشجویی راهی خوابگاه های خصوصی با اجاره بهای بالا شوند، ستاد اسکان بسیج دانشجویی هنگام ثبت نام دانشجویان جدیدالورود به آنها و خانواده هایشان از کیفیت و مطلوبیت این خوابگاه های خصوصی اطمینان میدهد و خودشان راهم از طرف دانشگاه نمایندگان ناظر بر کیفیت آن خوابگاه ها معرفی میکنند، درحالیکه این ستاد به ظاهر نمایندگانی درهریک ازین خوابگاه های خصوصی دارد، علاوه براینکه این نماینده از پرداخت اجاره بها درطول یک سال اقامت خود در آن خوابگاه خصوصی معاف است عملا در معامله ای با پانسیون داران سعی میکنند با معرفی تعداد بیشتری از دانشجویان به آن پانسیون از مالکان آنها امکانات و امتیازات بیشتری بگیرند و درطول دوران اقامتش هم چشم بر کمبودها و مسائل بهداشتی و غیرایمن آن پانسیون ببندد.
درحالیکه دانشگاه فقط به دانشجویان روزانه و آن هم به مدت 4ترم خوابگاه دولتی میدهد، دانشجویان عضو در نهاد رهبری و بسیج دانشجویی حتی اگر شبانه هم باشند براحتی میتوانند با سفارش نامه سازمان های متبوعشان بصورت دائم از خوابگاه استفاده کنند و حتی از اتاق های بهتر بهره مند شوند، در خوابگاه پسرانه نواب صفوی بلوک 4 که اتاق های آن چهارنفره است مختص دانشجویان سفارشی روزانه و شبانه بسیج و نهاد رهبری است ولی سایر بلوک ها که اتاق هایشان شش نفره است به دانشجویان عادی روزانه داده میشود و یا در خوابگاه دخترانه زینب اتاق های 4نفره متعلق به دانشجویان عضو بسیج دانشجویی و نهاد رهبری است و سایر اتاق های 6 و حتی 8نفره به دانشجویان عادی داده میشود.
این اولین حادثه در خوابگاه های دانشگاه مازندران نیست، سال گذشته نیز یکی از واحدهای خوابگاه پسرانه شهرام به علت اتصال سیم های برق بطور کامل دچار آتش سوزی شد که خوشبختانه به علت عدم حضور دانشجوی ساکن در آن ساعت تلفات جانی نداشت ولی نماینده ستاد اسکان با چشمپوشی از حادثه رخ داده براحتی از کنار آن گذشت و خبری به مدیریت دانشگاه داده نشد.
متاسفانه بی توجهی مدیریت دانشگاه به دانشجویان و خواسته های آنها حتی بعد از مرگ دو دانشجو کماکان ادامه دارد، هنگامی که خانواده های داغدار این دانشجویان برای تحویل گرفتن بدن های بی جان دخترانشان از قائمشهر و کلاردشت به بابلسر آمده اند نه تنها رئیس و معاونان دانشگاه برای عرض تسلیت و همدردی با آنها به خوابگاه نیامدند بلکه جلودار، از حراست دانشگاه را فرستادند تا مبادا صدایی از کسی بلند شود.
تمامی دانشجویانی که در آن مجتمع ساکن بودند از شوک مرگ دوستانشان خوابگاه را ترک کرده اند.
علویان معاون دانشجویی- فرهنگی دانشگاه در 16 آذر سال گذشته وقتی 6 نفر از فعالان سیاسی دانشگاه به مدت سه هفته توسط ماموران امنیتی-اطلاعاتی خارج از دانشگاه بازداشت شدند در مصاحبه با نشریه روابط عمومی دانشگاه علت بازداشت آنها را مسائل اخلاقی دانست و اتهام فساد اخلاقی برآنها زد و در اظهارنظری عجیب تر خانواده های آنها را مقصر اعمال فرزاندانشان دانست و درخواست کرد خانواده ها بر فرزندانشان کنترل داشته باشند، هرچند دادگاه عمومی بعدها آن دانشجویان سیاسی را ازکلیه اتهامات اخلاقی تبرئه کرد و جرم آنها را فعالیت های سیاسی دانست ولی مرتضی علویان کماکان بر ادعای خود پافشاری کرد. مطمئنا در این حادثه دلخراش نیز علویان همچنان خانواده های آنها را مقصر مرگ فرزندانشان خواهد دانست و هیچگونه اشاره ای به ضعف مدیریتی و بی کفایتی خود نخواهد کرد و اگر بازهم به دانشجویان بی پناه اتهامات اخلاقی نزند منت بزرگی بر گردن آنها نهاده.
درطی دو سال گذشته مدیریت دانشگاه حدود 200 دوربین مداربسته را در تمام دانشکده های دانشگاه نصب کرده و حتی اتاق های اساتید نیز با این دوربین ها کنترل میشود، این اقدام مدیران دانشگاه علاوه برآنکه اعتراض تمام اساتید و دانشجویان را برانگیخت هزینه ای میلیاردی بر دانشگاه تحمیل کرد، هزینه ای که می شد صرف ایمن سازی و بهبود کیفیت خوابگاه های موجود کرد و خوابگاه های بیشتری ساخت تا دانشجویان بی پناه مجبور نباشند اجاره های سنگینی برای خوابگاه های خصوصی ای بدهند که هیچگونه نظارتی بر کیفیت و ایمنی آنها نیست.
بعید است این آخرین مورد از حوادث دلخراشی باشد که گریبان دانشجویان دانشگاه مازندران را میگیرد، بعید است مرگ دو دانشجو آنها را متوجه کمبودهای شدید خوابگاه ها کند، بعید است اقدامی علیه زدوبندها در ستاد اسکان کنند، بعید است معیار واگذاری خوابگاه سفارش نامه های بسیج دانشجویی و نهاد رهبری نباشد، بعید است پول های میلیاردی ای که صرف دوربین ها کردند خرج ساماندهی خوابگاه ها کنند، بعید است ارزش جان دانشجویان را بیشتر از اتوبوس تلقی کنند، بعید است علیزاده رئیس دانشگاه، علویان معاون دانشجویی, حلیمی رئیس حراست کل دانشگاه، مولایی رئیس حراست پردیس و سرهنگ عباسی رئیس ستاد اسکان بسیج دانشجویی خود را مقصر مرگ ناباورانه شیوا دلفانی و ثریا رئیسی بدانند. آنها قدرت و نفوذ کافی دارند تا مسئول خوابگاه رضایی را مقصر جلوه دهند و یا حتی شاید بی احتیاطی خود دانشجویان را عامل مرگشان اعلام کنند.
در لینک های زیر در یکی از نشریات دانشجویی دانشگاه گزارش کاملی از وضعیت خوابگاه های دختران و پسران دانشگاه مازندران درج شده:
