وقتی آموزش و پرورش می گزیند
اخیرا وزارت فخیمه‌ی آموزش و پرورش اعلام کرده در سراسر کشور چهل هزار نفر را استخدام خواهد کرد، این چهل هزار نفر در هشت ردیف شغلی به خدمت آموزش و پرورش درخواهند آمد: معلم ورزش، مشاور تحصیلی، آموزگار دوره ابتدایی، آموزگار توان بخشی استثنایی، معلمان فنی و حرفه ای، کارشناس آمار، کارشناس فناوری اطلاعات و کارشناس امور حقوقی. از میان این هشت ردیف شغلی در پنج ردیف فقط دارندگان مدرک تحصیلی و مرتبط به آن حوزه می توانند تقاضای استخدام در پست مربوطه را نمایند اما در سه ردیف شغلی یعنی مشاوره تحصیلی، آموزگار دوره ابتدایی و کارشناس حقوقی که در مجموع 13265 نفر یعنی 33درصد استخدامی ها را تشکیل می دهد، رشته هایی به عنوان رشته مرتبط ذکرشده که به هیچ وجه قابل قبول نیست ولی قابل درک است که چرا استخدام از میان دارنگان مدرک این رشته ها مرجح بر استخدام دارندگان مدرک دیگر رشته ها دانسته شده است.
طبق اعلام وزارت آموزش و پرورش برای احراز شغل مشاور تحصیلی در مدارس علاوه بر دارندگان مدرک مشاوره و روانشناسی، کسانی هم که حداقل مدرک سطح دو حوزه علمیه دارند می توانند شرکت کنند ولی فردی که علوم تربیتی خوانده و چند ده واحد روانشناسی و مشاوره تحصیلی را در طی دوران تحصیلش گذرانده صلاحیت و شایستگی لازم برای مشاور تحصیلی بودن را ندارد، و بسیاری رشته های دیگر علوم انسانی که اگر ادعا نکنیم برای مشاور تحصیلی بودن اگر بهتر از حوزوی ها نباشند حداقل کمتر از آنها تناسب با امر مشاوره ندارند. پیداست است که معیار گزینش برای مشاور تحصیلی بودن نه داشتن مدرک تحصیلی مرتبط و تخصصی بلکه معیارهای ایدئولوژیک بوده است و تلاش برای حفظ آنچه که آموزش و پرورش را تبدیل به یکی از مهم ترین دستگاه های ایدئولوژیک دولت به معنای آلتوسری آن کرده است.
برای آموزگاری دوره ابتدایی نیز فقط دارندگان مدرک علوم تربیتی، روانشناسی، معارف اسلامی، ادبیات فارسی و حوزوی ها می توانند درخواست بدهند، و سایر رشته های علوم انسانی باید بنشینند کنج خانه هایشان و به این فکر کنند که چرا کسی که معارف اسلامی، دورس حوزوی و ادبیات فارسی خوانده برای دستگاه ایدئولوژیک دولت محبوب تر است از کسی که علوم اجتماعی، علوم سیاسی، تاریخ، جغرافیا و ... خوانده است.
آیا نسبت دورس حوزوی، ادبیات فارسی و معارف اسلامی با آموزگاری بیشتر از علوم اجتماعی است؟ یا قرابت آنها با نظم موجود و قدرت حاکم بیشتر است؟
چرا برای ایفای نقش ایدئولوژیک آموزش و پرورش، برخی رشته ها مناسب تر از دیگر رشته ها هستند؟
چرا ادبیات فارسی نیز در حلقه ی پسند دولتمردان قرار گرفته است؟
و بسیاری سوالات دیگر که با نظریه دستگاه های ایدئولوژیک دولت می توان به پاسخ هایی برای آنها یافت.
